سالیان متمادی است که شهربمبئی تبدیل به مرکزهنری شده است و از آن جمله می توان از موزه چاتراپاتی شیواجی ماهاراج (موزه پرنس آف والز سابق) به عنوان یکی از بهترین موزه های هند یاد کرد.در آخرین تغییرات موزه دکتر بهاو داجی لادو بمبئی، سنت ها و آداب و رسوم محلی کاملاً مشهود است. هر دو موزه در ساختمان هایی خیره کننده به صورت نمایشگاه برای بازدید عموم واقع شده اند.در خلال آن چشم انداز هنر های معاصر هند در سالهای اخیر گسترش چشم گیری یافته است که بمبئی و دهلی نو در راس آن هستند.

موزه دکتر بهاو داجی لاد

موزه دکتر بهاو داجی لاد در قلب منطقه بایکلادر بمبئی و در کنار باغ گیاه شناسی و باغ وحش واقع شده است؛ بنایی سراسر غرق در تاریخ و فرهنگ هندوستان.یک ساختمان پالادیویی با فضای داخلی عالی و ستون های ویکتوریا، که طرح اصلی آن توسط جورج برد وود،اولین متصدی موزه درقرن ۱۹ شکل گرفت.

این موزه در سال ۱۸۷۲با نام ویکتوریا و البرت با حمایت مالی جمعی از ثروتمندان هندی منجمله جمشید جی جی بویو جاگانات شانکارشت گشایش یافت و به سرعت به خزانه ای برای ذخیره اطلاعات باستان شناسی صنعتی بمبئی و انجمن های گوناگون مبدل شد. پس از آن در سال ۱۹۷۵ نام موزه به افتخار مرد بزرگی که در جمع آوری اعانه پیشگام بود به موزه دکتر بهاو داجی لاد تغییر یافت.امروز ساختمان این موزه دستخوش تغییرات و تعمیرات گسترده ای شده است که روایت گر سرگذشت شهربمبئی است.

"تسنیم مهتا" که نماینده میراث فرهنگی و هنری انجمن ملی هند در شهر بمبئی INTACH)) ومسئول بازسازی این موزه است می گوید: " زمانی جمعیت این شهر بیش از ۱۰۰۰۰۰ نفر نبود،حال آنکه در حال حاضربازدید روزانه از موزه ۳۰۰۰ نفر است. در گذشته هیچ سرگرمی وجود نداشت،حتی سینما هم نبود. امروز ما حدود ۲۵۰۰ بازدید کننده در آخر هفته ها داریم که علت آن واقع شدن مکان موزه درست در کنار باغ وحش است. همچنین موزه مکانی برای مطالعات علمی، گیاه شناسی و جانور شناسی شهر است که خصوصاً برای شناخت تاریخچه شهر بسیار حائز اهمیت است."

در سال ۲۰۰۴ شرکت "بمبئی بزرگتر" وابسته به شهرداری، INTACH))و سازمان "بجاج" گرد هم آمدند تا اولین مشارکت خصوصی ـ دولتی خود را با مدیریت یک انستیو فرهنگی مهم آغاز کنند.رنگ دیوارها و جزئیات ساختمان موزه  از بین رفته بود.رنگ درها ی چوب ساچ برمه رفته بود ، ستون های آهنی از دیوارها جدا شده و ویترین اشیاء قیمتی شکسته شده بود. بازسازی این بناء ۴ سال به طول انجامید.در سال ۲۰۰۵ این موزه توانست جایزه میراث فرهنگی آسیا و اقیانوسیه یونسکو را برای مرمت و حفظ ابنیه تاریخی به خود اختصاص داده واز قصر "بیجینگ" پیشی بگیرد.امروزه این موزه با پوشش تازه ای از رنگ سبز مایل به خاکستری که در قرن نوزدهم بسیار چشم نواز بوده است، پر ابهت و باشکوه جلوه می نماید. کفپوش هایی با کاشی میلتون که در قسمت عبوری بازدیدکنندگان مفروش شده

است،استینلیس و  گچ کاری ها سقف و دیوار ها را مزین کرده و۲۳.۵قیراط آب طلا جلوه و درخشش بی همتایی به ظاهرموزه داده است. اثر تحسین برانگیز هنرمند نامی نیکیل چوپرا به نام "یاگ راج چیتراکار، ترسیم حافظه ای است که " که شامل طراحی ها، ویدیو و عکس های مربوط به سیاحت دو روزه وی از شمال تا جنوب این شهر است که در حال حاضردر موزه به نمایش گذاشته شده است.

سال ۱۳۹۵